O św. Sewerynie dowiadujemy się z Żywotu napisanego przez jego uczenia – Eugippiusza opata w Castellum Luculanum.  Seweryn pochodził ze znakomitej rodziny rzymskiej. Urodził się około 400 roku. Był człowiekiem o wrażliwym charakterze i usposobieniu, pragnął ciszy i zjednoczenia
z Bogiem, dlatego udał się na miejsce pustynne na Wschodzie. Był bardzo wrażliwy na ludzką biedę, wszelkimi sposobami śpieszył im z pomocą. Po jakimś czasie na Europę najeżdżały hordy barbarzyńców. Imperium Rzymskie mocno broniło się przed tym naporem. Seweryn napełniony Bogiem,
a jednocześnie zatroskany o ludzi bronił ich przed ich zalewem. Po jakimś czasie wrócił do dawnej prowincji rzymskiej Noricum. Następnie przeniósł się do Wiednia i Kremsu pomagając tam swoim rodakom w niebezpieczeństwie. Chronił ich przed napadami, negocjował i pomagał w unormowaniu życia.  Życie jego to wzór do naśladowania, tak w  zjednoczeniu z Bogiem jak i posłudze potrzebującym. W roku 482 odszedł po nagrodę do Boga. Austria czci św. Seweryna jako swojego patrona. W Polsce są 24 miejscowości  które zapożyczyły nazwę od tego imienia.

Św. Erhard z Ratyzbony żyjący na przełomie  VII i VIII wieku, prawdopodobnie pochodził z Irlandii. Po pielgrzymce do Rzymu w towarzystwie św. Alberta Cahela, udał się do Bawarii. Zamieszkał w Ratyzbonie, tam dał się poznać jako wspaniały włodarz, wybrano go na biskupa. Inne źródła mówią że był wędrownym biskupem wyświęconym przez św. Bonifacego. Imię pochodzi
z antycznego języka germańskiego i znaczy „dzielnie zachowujący  honor”.