Święty Jan z Dukli, zakonnik, pustelnik Urodził się około 1414 roku w Dukli. Po ukończeniu szkoły zamieszkał na pustkowiu, by wieść życie pustelnicze. Z czasem wstąpił do zakonu Franciszkanów, w którym został wyświęcony na kapłana. Po 25 latach przeniósł się do zakonu Bernardynów we Lwowie. Pod koniec życia utracił wzrok i władzę w nogach. Pomimo trudności do końca z pomocą braci głosił Chrystusa. Po jego śmierci, która nastąpiła we Lwowie w 1484 r., liczne łaski otrzymywane przy jego grobie gromadziły rzesze wiernych, nie tylko katolików ale i prawosławnych czy Ormian. Wstawiennictwu Świętego przypisuje się cudowne ocalenie Lwowa w 1648 roku przed najazdem Bohdana Chmielnickiego i kozaków. Proces kanoniczny rozpoczął się w 1615 r., a w 1733 r. papież Klemens XII ogłosił go błogosławionym. Przez kolejne wieki szereg władców Polski, biskupów a nawet Sejmy, upominało się o zakończenie kanonizacji Sługi Bożego. Dokonał tego św. Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Polski, 10 czerwca 1997 roku w Krośnie. Obecnie relikwie świętego znajdują się w jego rodzinnej miejscowości Dukli.
Przedstawiany jest w habicie zakonnika.
Patron: diecezji przemyskiej i Lwowa.
