VIII. Święty Jacek Odrowąż, kapłan, zakonnik. Urodził się w kamieniu Śląskim na Opolszczyźnie, około 1200 roku. Został kanonikiem katedry w Krakowie. W 1218 roku spotkał w Rzymie św. Dominika, który przyjął go do Zakonu Kaznodziejskiego razem z dwoma towarzyszami, Czesławem i Hermanem. Powołał do istnienia klasztor dominikański przy kościele Trójcy Świętej. W 1225 roku przebywał w Gdańsku, a potem wyruszył na misje do kijowa, działał też w Prusach. Wrócił do Gdańska, po czym osiadł ponownie w Krakowie, gdzie zmarł w 1257 roku. Jacek został kanonizowany przez Klemensa XVII w roku 1594. Jest uznawany za twórcę polskiej prowincji dominikanów. Imię: greckiego pochodzenia, zlatynizowana forma imienia Hiacynt.
katedry w Krakowie. W 1218 roku spotkał w Rzymie św. Dominika, który przyjął go do Zakonu Kaznodziejskiego razem z dwoma towarzyszami, Czesławem i Hermanem. Powołał do istnienia klasztor dominikański przy kościele Trójcy Świętej. W 1225 roku przebywał w Gdańsku, a potem wyruszył na misje do kijowa, działał też w Prusach. Wrócił do Gdańska, po czym osiadł ponownie w Krakowie, gdzie zmarł w 1257 roku. Jacek został kanonizowany przez Klemensa XVII w roku 1594. Jest uznawany za twórcę polskiej prowincji dominikanów. Imię: greckiego pochodzenia, zlatynizowana forma imienia Hiacynt.
