XII. Święty Walaryk, opat. Urodził się w rodzinie pasterzy z Owernii w 565 roku. Opiekując się trzodą, już w młodości sam nabył umiejętność czytania i nauczył się na pamięć Psałterza. Pokonując zdecydowany sprzeciw ojca, poprosił o przyjęcie do pobliskiego klasztoru benedyktyńskiego, gdzie dał dowód swego powołania, wyróżniając się pokorą i dobrocią. Z powodu tych cnót był zmuszony często się przenosić z jednego klasztoru do drugiego, ponieważ towarzysząca mu opinia świętości ściągała niezliczone rzesze wiernych. Zmarł w 622 roku, jego kult został zatwierdzony w 1598 roku przez papieża Klemensa VII. Imię: pochodzi ze staroniemieckiego i znaczy „pan potężny”.
w młodości sam nabył umiejętność czytania i nauczył się na pamięć Psałterza. Pokonując zdecydowany sprzeciw ojca, poprosił o przyjęcie do pobliskiego klasztoru benedyktyńskiego, gdzie dał dowód swego powołania, wyróżniając się pokorą i dobrocią. Z powodu tych cnót był zmuszony często się przenosić z jednego klasztoru do drugiego, ponieważ towarzysząca mu opinia świętości ściągała niezliczone rzesze wiernych. Zmarł w 622 roku, jego kult został zatwierdzony w 1598 roku przez papieża Klemensa VII. Imię: pochodzi ze staroniemieckiego i znaczy „pan potężny”.
