Święty Jacek                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Urodził się w Kamieniu Śląskim około 1200 roku. Pochodził z rodu Odrowążów, był bliskim krewnym  biskupa Krakowa Iwo oraz jego następcy Jana Pandory. Po ukończeniu szkoły katedralnej w 1219 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Był już wtedy kanonikiem krakowskim. Biskup krakowski Iwo jadąc do Rzymu zabrał ze sobą św. Jacka i św. Czesława, by ci u boku św. Dominika pobierali nauki i wróciwszy do Polski zakładali jego zgromadzenia. Po krótkim czasie św. Dominik przyjął obu do swego zakonu a po półrocznym pobycie osobiście udzielił im śluby zakonne.  Jesienią 1219 r. zostali wysłani do Bolonii, by tam w największym klasztorze kaznodziejskim zapoznali się z życiem zakonnym. W 1221 r. św. Jacek mając przy sobie list papieski polecający biskupom nowy zakon, został wysłany wraz z czterema braćmi do Polski. Przybywając w Krakowie rozpoczął budowę klasztoru i kościoła przy kościółku Świętej Trójcy. Po śmierci biskupa Iwo, w nim właśnie pochowano jego szczątki. W 1225 r. św. Jacek udał się do Gdańska i na Pomorze, by tam rozwijać działalność. W bardzo krótkim czasie powstały klasztory w Gdańsku, Kamieniu Pomorskim, Chełmnie, Płocku, Elblągu, Toruniu oraz Rydze i Królewcu. Następnie św. Jacek udał się na Ruś, gdzie założył klasztor w Kijowie, Haliczu i pod Moskwą. Również od Prus otrzymał prośbę  o ewangelizację ich ziem. Pracując na rzecz krzyżaków jednak szybko zawiódł się na zakonie rycerskim. Zmarł po ciężkiej chorobie w Krakowie w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny 15 sierpnia 1257 roku. Zostawił swoim braciom wzór niezwykłej świętości, jego grób był otaczany wielką czcią. Odnotowano przy nim około 35 niezwykłych cudów.                                                                                                 W związku z wieloma przeciwnościami, głównie politycznymi, dopiero w 1427 roku papież Klemens VII zezwolił Polsce na obchodzenie święta św. Jacka. 17 kwietnia 1594 r. papież Klemens VIII wyniósł go na ołtarze. Relikwie św. Jacka spoczywają w kaplicy w kościele Świętej Trójcy w Krakowie.                                      Legenda głosi, że w czasie najazdu Tatarów na Kijów musiał uciekać. Zabrał ze sobą Najświętszy Sakrament by uchronić go od zniewagi, wtedy odezwała się Matka Boska z wielkiej kamiennej figury „Jacku zabierasz syna a zostawiasz matkę?”. „Jakże Cię mogę zabrać, Matko Boża, kiedy Twoja figura jest taka ciężka”. Kiedy jednak wziął figurę okazała się bardzo lekka.

Przedstawiany jest w habicie dominikanów, z monstrancją w jednej ręce i figurą Matki Bożej w drugiej.

Źródło: www.brewiarz.pl