Święty Bartłomiej, Apostoł                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        Jeden z dwunastu apostołów Jezusa. W ewangeliach św. Mateusza, Marka i Łukasza  nazywany jest Bartłomiejem, natomiast Apostoł Jan pisze o nim Natanel. Pochodził z Kany Galilejskiej. Bibliolodzy twierdzą, że to właśnie na ślubie Bartłomieja zabrakło wina i Jezus dokonał pierwszego cudu. Do Jezusa przyprowadził go Filip. Jego pierwsze spotkanie z Jezusem otworzyło mu serce na działanie Boże. Odtąd już zawsze pozostał przy Chrystusie. Tradycja głosi, że po zesłaniu Ducha Świętego, Bartłomiej udał się do Indii i tam głosił Chrystusa. Działał także w Arabii Saudyjskiej, Etiopii, Persji, Mezopotamii i Armenii. W Armenii miał nawrócić brata króla, przez co rozgniewany król skazał go na tortury. Gdy one nie przyniosły skutku zarządził jego ukrzyżowanie. Utarła się tradycja, że przed ukrzyżowaniem został obdarty ze skóry. Z apokryfów o św. Bartłomieju zachowały się Ewangelia i Apokalipsa Bartłomieja. Już od śmierci Bartłomiej odbierał cześć jako męczennik za wiarę. Jego relikwie bardzo mocno chroniono przed zniszczeniem. Około roku 410 biskup Maruta miał je przenieść z Albanopolis do Majafarquin, skąd przeniesiono je niedługo do Dare w Mezopotamii. Stamtąd  do  Frygii w Azji Mniejszej. Kiedy jednak najazdy barbarzyńców groziły zniszczeniem i profanacją, w roku 580 przewieziono je na Wyspy Liparyjskie, a w roku 838 do Benewentu. Obecnie znajdują się pod mensą głównego ołtarza tamtejszej katedry. Część tych relikwii została przeniesiona za panowania cesarza Ottona III do Rzymu. Władca ten wystawił bazylikę na Wyspie Tyberyjskiej  i tam właśnie sprowadzono potem relikwie Apostoła, zmieniając jej nazwę. Przedstawiany w długiej tunice, przepasany pasem. Bywa przedstawiany ze ściągniętą z niego skórą.

Patron: rzeźników, garbarzy i introligatorów.

Źródło: www.brewiarz.pl

 

Święta Emilia de Vialar, dziewica i zakonnica

Urodziła się w Gaillac we Francji 12 września 1797 roku. Wcześnie straciła matkę. Mieszkała w domu wraz z ojcem, dwoma braćmi i surową macochą. W 1816 roku w jej miejscowości odbywały się misje. Pod ich wpływem Emilia postanowiła oddać się na wyłączną służbę Bogu. Mając 19 lat do rodzinnego domu zaczęła sprowadzać ubogich, starców, potrzebujących. Nie spotkało się to z życzliwością macochy, szydziła z niej i wyśmiewała. W 1832 roku zmarł dziadek Emilii zostawiając jej spory majątek. Zakupiła dużą posiadłość  i tam przeniosła swoją działalność. Zaczęły do niej dołączać kolejne  dziewczyny o podobnych ideałach. I tak Emilia założyła nowe zgromadzenie zakonne Sióstr od Objawienia św. Józefa.  W tym czasie w Algierze wybuchła epidemia. Brat Emilii, Augustyn de Vialer, który był wówczas konsulem francuskim, zaprosił siostry do pomocy w szpitalu. Szybko zyskały wielki szacunek wśród muzułmanów. W Algierze zaczęły otwierać kolejne szpitale, przytułki i szkoły. Jednak miejscowy biskup chciał całkowicie uzależnić od siebie nowe zgromadzenie. Doszło do tego, że Emilia musiała zlikwidować wszystkie placówki. Bóg jednak nie opuścił zgromadzenia. Zostały zaproszone do Trypolisu, na Cypr, i do Bejrutu, dzięki czemu Emilia odbyła pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Po cierpieniach w Algierze przyszły kolejne. Była zmuszona zamknąć  dom macierzysty we Francji i kilka innych. Dom generalny przeniosła do Tuluzy. W Marsylii zostały miło przyjęte przez św. Eugeniusza Mazenoda. Pod jego opieką dzieło pięknie się rozwijało.           Św. Emilia zmarła 24 sierpnia 1856 r. w Marsylii. W 1939 roku została beatyfikowana przez papieża Piusa XII, a następnie ten sam papież  24 czerwca 1951 roku wpisał ja w poczet świętych.  

Źródlo: www.brewiarz.pl