Święta Kinga                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Urodziła się 5 marca 1234 roku jako węgierska księżniczka, córka króla Węgier Beli IV i Marii Laskariny. Prawdopodobnie na dworze otrzymała bardzo religijne wykształcenie, gdyż jej dwie siostry Małgorzata Węgierska i Jolanta Helena również wpisały się w poczet błogosławionych i świętych. W młodym wieku poślubiła polskiego księcia Bolesława Wstydliwego. Pierwsze  wspólne lata spędzili w Sandomierzu, jednak po najeździe Tatarów byli zmuszeniu uciekać i osiedlać się w różnych regionach Polski. Dopiero po pokonaniu Konrada Mazowieckiego postanowili wrócić do rodzimego Krakowa. Zamek okazał się całkowicie zniszczony dlatego zatrzymali się w Nowym Korczynie. Tam, pod namową Kingi złożyli na ręce biskupa Krakowa Pandory dozgonne śluby czystości. Żyli tak przez czterdzieści lat. Święta Kinga zasłynęła  przez sprowadzenie z Węgier do Polski górników, którzy odkryli złoża soli w Bochni. Ofiarowała mężowi część pokaźnego posagu, który miał pomóc w odbudowie kraju. Chojnie wspierała klasztory w Polsce, katedry, budowała kościoły. Wraz z mężem sprowadzili i wyposażyli kilka zgromadzeń zakonnych m.in. Kanoników Regularnych od Pokuty do Krakowa, siostry norbertanki do Krzyżanowic, templariuszy do Łukowej, a w Zawichości Bolesław Wstydliwy wybudował swojej siostrze św. Salomei kościół i klasztor klarysek. Po śmierci męża 7 grudnia 1279 roku, Kinga odmówiła sprawowania rządów i wstąpiła do najsurowszego Zakonu Świętej Klary w Starym Sączu. Spędziła w nim 12 lat. Zmarła 24 lipca 1292 roku. Beatyfikowana przez papieża Aleksandra VIII 10 czerwca 1690 r. Kanonizowana w Starym Sączu 16 czerwca 1999 r. przez papieża Jana Pawła II podczas jego pielgrzymki do Polski.

Przedstawiana w habicie klaryski, czasami księżnej z bryłą soli w ręku i pierścieniem

Patronka: Królestwa Polskiego i Litwy, diecezji tarnowskiej, Starego Sącza, polskich samorządowców, ubogich i górników solnych.

 

 

Święta Krystyna z Bolseny, dziewica i męczennica

Żyła w czasach prześladowań chrześcijan zarządzonych przez cesarza Dioklecjana. Jej ojciec jako namiestnik Bolseny, w ich własnym domu  przesłuchiwał i torturował wyznawców Jezusa. Mała Krystyna patrząc na odwagę i wiarę ofiar, zainteresowała się wiarą, którą wyznają.  Z pomocą dwóch katolickich niewiast zapoznała się z prawdami wiary chrześcijańskiej i potajemnie przyjęła chrzest. Widząc heroiczną odwagę z jaką szli na śmierć wyznawcy Chrystusa, zaczęła głośno wyznawać go publicznie. Ojciec wszelkimi sposobami, łącznie z chłostą, starał się odwieść córkę od swoich przekonań. Gdy to nie skutkowało, poddano ją wyjątkowo okrutnym torturom. Miała wtedy zaledwie 12 lat. Istnieją dwa przekazy przedstawiające śmierć Krystyny. Pierwszy to taki, że po torturach przywiązano jej wreszcie kamień do szyi i utopiono. Druki natomiast mówi, że zginęła w amfiteatrze miejskim, gdzie przywiązana do słupa została przeszyta strzałami. Za datę jej śmierci przyjmuje się 24 lipca 287-303 rok. Relikwie św. Krystyny złożono w Bolsenie w bazylice wybudowanej na jej cześć.

Przedstawiana jest jako dorosła dziewczyna, by podkreślić, że swą wiarą i męstwem przerosła wielu dorosłych, często z palmą męczeńską w jednej ręce i pękiem strzał w drugiej.