Święci Andrzej Świerad i Benedykt, pustelnicy Byli jednymi z pierwszych Polaków wyniesionych na ołtarze. Święty Andrzej pochodził z rodziny rolniczej zamieszkałej w południowej Polsce. Przez wiele lat żył w pustelni, jednak z czasem wstąpił do klasztoru Benedyktynów Świętego Hipolita na Górze Zabor w Nitrze na Słowacji. Po ukończeniu 40 lat powrócił do życia pustelniczego. Jako pustelnik pracował karczując las, by zarabiać na zakon. Mimo ciężkiej pracy stosował wiele umartwień ciała, pościł, głodował, czuwał nocą. Po śmierci odkryto, że nosił ciężki mosiężny łańcuch, który z czasem wrósł mu w skórę, co było bezpośrednią przyczyną jego śmierci w roku 1030.
Święty Benedykt był jednym z jego uczniów. Przez kolejne 3 lata kontynuował surowy tryb życia swojego mistrza. Zginął z rąk zbójców. Obu pustelników pochowano w zakonnym kościele na Górze Zabor. W wieku XI po ogłoszeniu ich świętymi ciała przeniesiono do katedry w Nitrze.
Przedstawiani są w stroju pustelników.
Święty Henryk II, król Niemiec i cesarz Włoch
Syn księcia bawarskiego Henryka Kłótliwego. Urodził się 6 maja 973 roku. Walczył z Bolesławem Chrobrym o ziemie Słowian Nadodrzańskich. Wojna zakończyła się pokojem i podziałem ziem. Za swego panowania był hojnym fundatorem katedr i budowniczym licznych klasztorów. Dbał, by katedry były obsadzane najgodniejszymi duchownymi. Sprzyjał rozpowszechnianiu życia zakonnego. 14 lipca 1014 roku w Bazylice św. Piotra w Rzymie papież Benedykt VIII dokonał uroczystej koronacji króla Henryka i jego małżonki św. Kunegundy Luksemburskiej. Zmarł 13 lipca 1024 roku w Gronie niedaleko Getyngi. Nie posiadał potomstwa z powodu, jak domniemano, złożonych przez małżonków ślubów czystości. Został pochowany w wybudowanej przez siebie katedrze w Bambergu. Kanonizowany w 1146 roku.
Przedstawiany jest z atrybutami cesarskimi.
Opiekun: opatów benedyktyńskich
