Znaczenie i potrzeba WIARY. Dzisiaj można skorzystać ze wskazań z „Życia duchowego” św. Józefa Sebastiana Pelczara: Wiara jest cnotą Boską, nadprzyrodzoną wlaną przez Pana Boga. Rodzi się z łaski Bożej , otrzymaną na chrzcie świętym .Aby wierzyć po chrześcijańsku, trzeba poznać prawdę umysłem i skłonić swoją wolę do jej przyjęcia. Prawdy naucza Kościół, wolę skłania łaska Boża, a więc bez nauki Kościoła i bez Łaski Ducha Świętego nie ma prawdziwej wiary. Przedmiotem wiary są wszystkie prawdy objawione. Fundamentem wiary jest powaga samego Boga, Prawdy istotnej i Mądrości Najwyższej – Bóg to objawił – Bóg Prawda Najwyższa. Wiara jest cnotą Boską, bo jej źródłem, fundamentem, przedmiotem i kresem jest Bóg. Jej zadaniem jest zjednoczenie się z Bogiem przez poznanie Boga. Wiara jest fundamentem oraz początkiem życia duchowego, bo na niej opieramy całą budowę cnót i przez nią czynimy pierwszy krok do Pana Boga. Wiara wprowadza duszę w świat nadprzyrodzony, świat Boży. Otwiera niejako jego drzwi, których sam rozum nigdy nie zdoła otworzyć, i pokazuje duszy, chociaż z dala i jakby w zwierciadle, Pana Boga, Jego doskonałości, Jego tajemnice i te dobra, które Bóg przyobiecał człowiekowi. W dziełach Bożych są trzy światy: świat zmysłowy, czyli widzialny, do którego wiodą zmysły; świat duchowy, do którego prowadzi rozum, i świat nadprzyrodzony, do którego wiedzie wiara. Za nią dopiero idą dwie miłe siostry, nadzieja i miłość. Wiara jest zatem podstawą nadziei i miłości, a tym samym podwaliną budowy duchowej. Bez wiary nie można żyć po chrześcijańsku. Wawrzyniec Justyniani mówi „O tyle postąpisz, o ile uwierzysz”. A więc módlmy się o taką wiarę
i ćwiczmy się w takiej wierze, aby ją posiąść – o ile można – w tym stopniu heroicznym.