II. Św. Apolonia, dziewica i męczennica, zm. 249 za panowania cesarza Filipa Araba (244-249) poganie urządzili pogrom na chrześcijan w Aleksandrii, w Egipcie. Rzucono się na domy chrześcijan, wyznawców Chrystusa wywlekano siłą z ich mieszkań, zabijano a ich dobytek grabiono. W takich właśnie okolicznościach, zginęła podeszła w latach diakonisa z Aleksandrii w 249 r św. Apolonia. Z listu św. Dionizego do Flawiana: dowiadujemy się: „poganie rzucili się na nią, zmiażdżyli jej szczęki i powybijali zęby. Następnie rozszalały rządzą krwi dziki tłum rozpalił stos za miastem i zagroził świętej, że ją spali żywcem, jeśli nie będzie złorzeczyć Chrystusowi. Na to Święta poprosiła o chwilę do namysłu i niespodziewanie sama rzuciła się na zapalony stos, gdzie też spłonęła”. miało się to wydarzyć pod koniec 248 lub na początku 249 roku. Komentatorzy mówią, że była to śmierć bohaterska, aby wytrwać w wierze. Sama gotowa była oddać życie dla Chrystusa i nie bała się pogróżek pogan. Kult św. Apolonii rozpowszechnił się szybko tak na Wschodzie, gdzie poniosła śmierć, jak i na Zachodzie. W Rzymie przy bazylice NMP w Zatybrzu wystawiono jej bazylikę. Uchodzi za patronkę od chorób zębów i dziąseł. 1979 r poczta San Marino na Międzynarodowy Kongres Stomatologów emitowała znaczek ze św. Apolonią. W Polsce cieszy się popularnością. Pontyfikat krakowski w XV wieku nazywa św. Apolonię patronką Królestwa Polskiego. Oskar Kolberg w monumentalnym swoim dziele o zwyczajach ludu polskiego pisze: „We wigilię św. Apolonii, panny i męczennicy, niektóre osoby poszczą, żeby ta patronka od bólu zębów zachować je raczyła” (t. III. s. 500). Imię jest pochodzenia łacińskiego.
w Aleksandrii, w Egipcie. Rzucono się na domy chrześcijan, wyznawców Chrystusa wywlekano siłą z ich mieszkań, zabijano a ich dobytek grabiono. W takich właśnie okolicznościach, zginęła podeszła w latach diakonisa z Aleksandrii w 249 r św. Apolonia. Z listu św. Dionizego do Flawiana: dowiadujemy się: „poganie rzucili się na nią, zmiażdżyli jej szczęki i powybijali zęby. Następnie rozszalały rządzą krwi dziki tłum rozpalił stos za miastem i zagroził świętej, że ją spali żywcem, jeśli nie będzie złorzeczyć Chrystusowi. Na to Święta poprosiła o chwilę do namysłu i niespodziewanie sama rzuciła się na zapalony stos, gdzie też spłonęła”. miało się to wydarzyć pod koniec 248 lub na początku 249 roku. Komentatorzy mówią, że była to śmierć bohaterska, aby wytrwać w wierze. Sama gotowa była oddać życie dla Chrystusa i nie bała się pogróżek pogan. Kult św. Apolonii rozpowszechnił się szybko tak na Wschodzie, gdzie poniosła śmierć, jak i na Zachodzie. W Rzymie przy bazylice NMP w Zatybrzu wystawiono jej bazylikę. Uchodzi za patronkę od chorób zębów i dziąseł. 1979 r poczta San Marino na Międzynarodowy Kongres Stomatologów emitowała znaczek ze św. Apolonią. W Polsce cieszy się popularnością. Pontyfikat krakowski w XV wieku nazywa św. Apolonię patronką Królestwa Polskiego. Oskar Kolberg w monumentalnym swoim dziele o zwyczajach ludu polskiego pisze: „We wigilię św. Apolonii, panny i męczennicy, niektóre osoby poszczą, żeby ta patronka od bólu zębów zachować je raczyła” (t. III. s. 500). Imię jest pochodzenia łacińskiego.
