VII. Święty Willibald, mnich. Mnich wędrowny urodzony w Wesse, w południowej Anglii, żył mniej więcej w latach 700 – 766. Pielgrzymował do Ziemi Świętej, a w drodze powrotnej zatrzymał się w Rzymie. Otrzymał od papieża Grzegorza II zadanie odrodzenia w Montecassino wspólnoty mnichów, rozproszonej w poprzednim stuleciu przez księcia Longobardzkiego Zottona. Następnie został wysłany do Niemiec i otrzymał święcenia kapłańskie. W 741 roku Grzegorz III mianował go biskupem Eichstat, gdzie prowadził intensywną działalność wędrownego kaznodziei. Zmarł w opinii świętości. Jest przedstawiany w szatach mniszych. Imię: pochodzenia niemieckiego, znaczy „bardzo śmiały”
Pielgrzymował do Ziemi Świętej, a w drodze powrotnej zatrzymał się w Rzymie. Otrzymał od papieża Grzegorza II zadanie odrodzenia w Montecassino wspólnoty mnichów, rozproszonej w poprzednim stuleciu przez księcia Longobardzkiego Zottona. Następnie został wysłany do Niemiec i otrzymał święcenia kapłańskie. W 741 roku Grzegorz III mianował go biskupem Eichstat, gdzie prowadził intensywną działalność wędrownego kaznodziei. Zmarł w opinii świętości. Jest przedstawiany w szatach mniszych. Imię: pochodzenia niemieckiego, znaczy „bardzo śmiały”
