Z domu wyniosła głęboką wiarę i poniosła ją światu

Urodziła się 18 lipca 1863 r. w Cieszkach w ubogiej rodzinie. Została ochrzczona w kościele parafialnym w Lubowidzu. Była szóstym z siedmiorga dzieci Antoniego i Franciszki z domu Skorupskiej. Jak na owe czasy trudno było o gruntowne wykształcenie wszystkich dzieci. Za to otrzymała największy skarb, bo wychowanie religijne i skarb wiary. Wcześnie straciła ukochaną matkę, wcześnie też musiała nauczyć się samodzielności. W nowych warunkach życia, bez matki trudno było Ludwice pokonywać przeszkody. Jedną z takich była druga żona ojca. Troska rodzica nie była pozbawiona uczuć wobec córki, pragnął jej szczęścia i namawiał ją do zamążpójścia. Ludwice inne ideały przyświecały, postanowiła opuścić dom rodzinny w 1880 roku. Na początek schroniła się u znajomych w Mławie, tam  rozpoczęła się jej przygoda
z krawiectwem. Pod namową o. Honorata Koźmińskiego, wstąpiła do ukrytego Zgromadzenia Sług Jezusa, pomagając dziewczętom. Po paru latach, została wysłana do pomocy dziewczętom w przytulisku, w Krakowie na prośbę profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego Ks. Józefa Sebastiana Pelczara. Kraków w tych czasach przyciągał młode dziewczęta
w poszukiwaniu pracy. Profesor Pelczar widział gorącą potrzebę pracy dla tych młodych ludzi. 15 kwietnia 1894 roku zostało założone nowe Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Siostra Ludwika objęła współprowadzenie nowej  Wspólnoty.  Zabór w Galicji, nie prześladował religijnie, więc nowa wspólnota, aby być czytelnym znakiem przyjęła strój zakonny. Ksiądz profesor wprowadzał Ludwikę Szczęsną i doradzał w kierowaniu tak przytuliskami jak i Wspólnotą Czasy były trudne, młode dziewczęta garnęły się do Zgromadzenia.  Trzeba było zatroszczyć się o dobre przygotowanie do pracy sióstr: powstawały różne szkoły i kurs. Zaczęły powstawać nowe placówki najpierw na terenach Galicji. Po jakimś czasie i w Alzacji i w dalszych zakątkach. Przygotowana przez ks. prof. Józefa Sebastiana Pelczara pełniła obowiązki współzałożycielki i generalnej Zgromadzenia Sióstr Sercanek. Odznaczała się duchem głębokiej wiary, pracowitości, cichości i miłością bliźniego. Jej kierownicy duchowni: o. Honorat Koźmiński, ks. Antoni Nojszewski, św. Józef Sebastian Pelczar ugruntowali jej  życie wewnętrzne i wspierali radami w trudach apostolskich. Przez siostry oceniana była jako osoba ciepła, troszcząca się o każdą osobę jej powierzoną. Swoja rzetelną pracą, przyciągała wszystkich i zachęcała do nabożeństwa Najświętszego Serca Jezusowego. 7 lutego 1916 roku, mając 53 lata życia odeszła po nagrodę do Pana. Jej 22-letni czas kierowania nową Wspólnotą zaowocował przyrostem 120 sióstr. 25 marca 1994 r. ksiądz  kard Franciszek Macharski otworzył w Krakowie proces beatyfikacyjny Matki Klary Ludwiki Szczęsnej. 20 grudnia 2012 r. został podpisany dekret o heroiczności  cnót Klary Ludwiki Szczęsnej przez papieża Benedykta XVI Papież Franciszek promulgował dekret o cudzie przypisywanym jej wstawiennictwu – 5 czerwca 2015 r. Beatyfikacja odbyła się w Polsce w sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie 27 września 2015 r. Przewodniczącym był ówczesny prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Angelo