3.III.Święta Kunegunda, cesarzowa Niemiec, urodziła się około 978 roku, była córką hrabiego Zygfryda z Luksemburga i Jadwigi z Nordgau, na zamku Litzelburg. Kiedy Kunegunda miała 20 lat, została poślubiona Henrykowi z Bawarii, który od 1002 został królem Niemiec, a od roku 1014r.  został cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Oboje za namową Kunegundy złożyli ślub czystości dziewiczej. Dlatego święta jest zaliczana do dziewic. Św. Henryk taką czcią otaczał swoją małżonkę, że chciał by razem z nim dostąpiła zaszczytu koronacji na królową. Dokonał tego w Padobern ówczesny arcybiskup Moguncji św. Willigis. W roku 1014 udała się Święta wraz ze swoim mężem do Włoch, by w Rzymie z rąk papieża Benedykta VIII otrzymać koronę cesarską. Można o Kunegundzie powiedzieć: dla siebie była –  mniszką ,  dla męża – ukochaną żoną,, dla podanych – matką. Przyczyniła się do budowy katedry w Ramberdze, ufundowała kilka opactw. Prowadziła z mężem przykładne życie, a po jego śmierci złożyła insygnia władzy i wstąpiła do założonego przez siebie klasztoru benedyktynek w Kaufungen. Tak by można w dwu zdaniach streścić, ale ważność tych postaci nie pozwala tego zrobić. Rok 843 jest bardzo ważny w historii, jest początkiem powstania współczesnych Niemiec, bowiem w Verdun został podpisany akt podziału państwa frankońskiego na zachodnie (Francje) i wschodnie (Niemcy). Otto I 936-973) został pierwszym cesarzem, który to tytuł przejął od królów frankońskich. Apostołem Niemiec był sw. Bonifacy, który swoją misję przepłacił na tej ziemi męczeństwem ( zm. 755). Św. Tiethmar z Merseburga przekazuje nam o niej wiadomości i w kronice Rudolfa Grobero  i łacińskiego życiorysu świętej czytam: (…) wielka ta niewiasta pokazała, że można być świętą, także jako małżonka. Owszem, można uświęcić także małżonka. Jej bowiem mężem był św. Henryk II cesarz niemiecki. Wykazała również swoim życiem, że i na najwyższych stanowiskach, kto chce, może się uświęcić. Święta Kunegunda swój majątek osobisty przeznaczyła na fundacje kościelne i dobroczynne. W ufundowanym przez siebie klasztorze cesarzowa zdjęła szaty królewskie, ostrzygła włosy i odziała się w zgrzebny habit. Opuściła ziemie dla nieba 3 marca 1033 roku. Natychmiast zaczęto oddawać jej kult publiczny. Zatwierdził go uroczyście papież Innocenty III w 1200 roku. Szczątki doczesne spoczęły w katedrze w bamberskiej przy św. Henryku II, gdyż takie miała życzenie. Ikonografia przedstawia św. Kunegundę w stroju cesarskim i najczęściej obok małżonka Henryka, lub w habicie zakonnym, trzymającą kościół i klasztor w ręku. Obecnie staje się modne imię Kingi, które wywodzi się od imiennie Kunegundy.