26.II. Św. Aleksander, biskup, ok. 250-326 św. Aleksander był biskupem Aleksandrii. Nazwę tę nadawał Aleksander Wielki zakładanym miastom, a założył je kilkadziesiąt. Aleksandria Egipska miała wyjątkowo dogodne położenie nad morzem Śródziemnym
i u ujścia Nilu. Szybko rozrosło się w potężną metropolię, o którą wszyscy się bili i tak w pierwszych wiekach chrześcijaństwa walczyli o nią Arabowie w( VII w)., potem Turcy w (XI w). nasz święty słusznie otrzymał to imię, gdyż urodził się w  samej Aleksandrii ok. 250. Od samej młodości poświęcał się służbie Bożej. Za rządów św. Piotra, a potem św. Achilla pełni wybitne funkcji. Po śmierci Achilla został jego następcą (313) rok. Największą zasługą św. Aleksandra było jego szybkie zauważenie i reakcja na błędy, herezje Ariusza. Gdyby biskupi Kościoła na Wschodzie poszli jego śladem nie byłoby takiej szkody. (Ariusz pochodził z Cyranajki  (Afryka), kształcił się w Aleksandrii, wyświęcony. Zaczął głosić swoją błędną naukę, że Pan Jezus nie jest Synem Bożym naturalnym ,ale tylko z adopcji). Św. Aleksander zwołał Synod, na którym nauka Ariusza została potępiona (320). naukę tę również potępił pierwszy sobór powszechny, zebrany w Nicei (Mała Azja) w roku 325. Cesarz skazał Ariusza na wygnanie, a jego pisma, jako heretyckie kazał spalić. Ale niestety, syn cesarza Konstantyna I Wielkiego, Konstancjusz (337-361), jawnie sprzyjał arianom. Co więcej, rozpoczął nawet krwawe prześladowanie przeciwników Ariusza – a więc zwolenników prawowitej wiary. Sypały się cesarskie dekrety , skazujące najlepszych hierarchów, na banicję, mnożyły się ariańskie synody, rzucające klątwy na katolików. Dochodziło nawet do gwałtów, więzień i śmierci. Czego nie dokonało 300 lat krwawych prześladowań, ze strony pogańskiego cesarstwa rzymskiego, tego dokonał  arianizm, który skłócił i rozbił jedność Chrystusowego Kościoła. Dopiero za cesarz Teodozjusza Wielkiego 379-395) nastąpił upadek arianizmu, a sobór
w Konstantynopolu w roku 381 uroczyście zatwierdził wszystkie uchwały soboru w Nicei z roku 325.święty Aleksander wyróżniał się nie tylko, jako żarliwy obrońca czystości wiary,, ale również jako doskonały administrator i duszpasterz. Wystawił  w Aleksandrii największy kościół ku czci sw. Teomasa, Mnichom żyjącym w wielkich koloniach w Egipcie, posyłał kapłanów. Zostawił 70 listów do różnych hierarchów, które mówią nam
o ówczesnych dziejach. Wśród nich jest list do cesarza Konstantego I Wielkiego.  Z prośbą o inicjatywę zwołania soboru powszechnego, co się też stało (325) na tym soborze w Nicei,  w imieniu św. Aleksandra przemawiał diakon Kościoła aleksandryjskiego, św.  Atanazy, wykazując błędy Ariusza, które zostały potępione. Sw. Atanazy właśnie po św.  Aleksandrze objął stolicę biskupią w tym mieście. Święty pożegnał ziemię dla nieba 18 kwietnia 326 roku.