25. II. Sw. Tarezjusz, patriarcha, ok 730-806 św. Tarezjusz urodził się w Konstantynopolu, w rodzinie patrycjuszowskiej, około 730. Ojciec zajmował wysokie stanowisko urzędnicze na dworze cesarskim. Syn poszedł w ślady ojca i niebawem został kanclerzem cesarskim. Jego współpracownicy w kancelarii cesarskiej byli święci: Michał, późniejszy metropolita Synnały, i Teofil, późniejszy metropolita Nicei. Dzięki jego zaletom charakteru, mianowano go patriarchą Konstantynopola, a że był człowiekiem świeckim, udzielono mu wszystkich święceń 25 XII 784 roku za zgodą papieża Hadriana I. Zorganizował i zwołał do Nicei Soboru powszechnego w roku 786, na którym uchwalono dekrety przeciwko obrazoburcom (ikonoklastom). Fundował dla ubogich wiele dzieł i instytucji dobroczynnych. Wymagał od siebie i duchowieństwa: czystości obyczajów, skromności w strojach i ducha umartwienia. Popierał klasztory (wspomagał już istniejące, otwierał nowe). Widział w nich siłę moralną Kościoła. Oddał życie Bogu 18 lutego 806 roku pochowano go w Kościele „Wszystkich męczenników” nad Bosforem, przy klasztorze, który założył. W roku 813 cesarz Michał Rangabie wspaniale przyozdobił grób św. Tarazjusza. Wspomina się go 25 lutego.