25.II. Św. Cezary z Nazjanzu(Cezariusz), lekarz, 330-369 pierwsze wieki chrześcijaństwa nie miały jeszcze wypracowanego celibatu dla 
duchownych. Byli to ludzie żonaci o nienagannym życiu chrześcijańskim. Ojcem Cezarego był św. Grzegorz, biskup Nazjanzu. Matką była Neona, siostrą była św. Gorgonia, a bratem św. Grzegorz z Nazjanzu, doktor Kościoła. Św. Cezary urodził się w Kapadocji, w Azjanzos, w pobliżu Nazjanzu, w 330 roku. Po ukończeniu lokalnych szkół udał się na dalsze studia do Aleksandrii (Egiptu), gdzie uczył się astronomii, geometrii, a przede wszystkim medycynę. Powrócił do Konstantynopola i pełnił na dworze cesarskim urząd lekarza, opiekując się zdrowiem cesarzy Juliana Apostaty i Walensa. Prowadził życie b. budujące, brat jego św. Grzegorz chwalił go w listach za jego przykładne życie. W 368 r. w Bitynii
w Małej Azji było wielkie trzęsienie. Rozsypało się w gruzy wiele miast, zginęło wiele ludzi. Św. Cezary wtedy tam przebywał i nie zginął. Widział w tym wypadku ostrzeżenie dla siebie. Przyjął Chrzest Święty. W roku 368 cesarz Walens mianował św. Cezarego kwestorem nad prowincją Bitynii. Oddał mu pod zarząd wszystkie dobra i finanse. W testamencie święty zarządził, aby cały majątek rozdać pomiędzy ubogich. Kazanie na jego pogrzebie wygłosił jego brat, św. Grzegorz
z Nazjanzu.
