24.II. św. Etelbert I (Edilbert), król, ok 552-616 w Anglii, św. Etelbert wprowadził chrześcijaństwo w Anglii, do swojego królestwa. Rozpoczął panowanie jako dziecko ośmioletnie po śmierci ojca.(560). Początkowo wyręczała go rada królewska. Jego 50 letnie rządy były opatrznościowe. Roztropnie rządził własnym małym królestwem, ale przyczynił się do zjednoczenia wszystkich królestw Anglii, dotąd skłóconych. Utworzył coś w rodzaju unii krajów angielskich. Początkowo nie znał nauki Chrystusa, ale gdy w 588 roku udał się do Paryża, pojmując za małżonkę córkę króla Marowingów frankońskich Charirberta Bertę. Postawiono warunki, ze nie będzie wybrance przeszkadzać w wierze i jej kapelanowi., legatowi, biskupowi z Semilis. Pobożna małżonka tak wpłynęła na męża, że zgodził się nawiązać kontakt z Rzymem i otrzymał pozwolenie u papieża Grzegorza I Wielkiego, na przysyłanie misjonarzy do jego królestwa w celu ewangelizacji, ze św. Augustynem na czele, z 40 mnichami benedyktynami. Przybyli oni do Kentu w samą Wielkanoc 597 roku. Sam król wyszedł sw. Augustynowi i jego misjonarzom na spotkanie i zezwolił swobodnie głosić nowa wiarę. Sam tez po kilku latach przyjął Chrzest Święty. I jak pisał do Grzegorza, że nie przyjął od razu, bo jak pisał tak ważny krok wolał uczynić po poważnym namyśle i dokładnym zapoznaniu się z całokształtem wiary i moralności chrześcijańskiej. Był zresztą pierwszym władcą Anglii, który się na ten krok zdobył. Z wolna i inni królowie poszli w jego ślady. Pomagał misjonarzom w szerzeniu wiary świętej, wystawiał świątynie, które potem uzyskały ważność katedry. Św. Etelbert nie tylko poszerzył granice swojego królestwa i zabezpieczył je od napaści wrogów, ale wyróżniał się jako doskonały administrator i prawodawca. Do dzisiaj zachował się zbiór praw, które wydał, podobne do prawa salickiego. Świadczy to o dobrych kontaktach między Galią a Anglią. Żył 65 lat, a rządził w sposób doskonały 56. Zmarł 24 lutego. Pochowano go w 616 roku w kościele św. Piotra i Pawła w Canterbury przy jego małżonce.
24.II. Błogosławi. Konstancjusz z Fabiano Urodził się na początki XV wieku. Mając 15 lat wstąpił do zakonu dominikanów, stając się kaznodzieją pod przewodnictwem znakomitych mistrzów życia duchowego. Działał na rzecz reformy wewnętrznej zakonu oraz pokoju, przywracają zgodę między rodzinami w Fabiano. przedstawia się go w białym habicie i czarnym płaszczem dominikańskim. Imię pochodzenia łacińskiego, znaczy: „stały, wytrwały”.