23.II. Św. Polikarp, biskup, męczennik, zm. 155-169 Pisarze, którzy żyli w czasach apostolskich, którzy od nich przekazywali pewne wartości, słuszną otrzymali nazwę „Ojców Apostolskich”. Oni są bezpośrednio łącznikiem miedzy uczniami Chrystusa a chrześcijaństwem lat późniejszych. Do nich należy: św. Klemens I Rzymski, papież (+97), św. Ignacy z Antiochii (+ 110-117), św. Papiasz (w II w) i św. Polikarp (ok 156). Są również „Ojcowie Kościoła” to ci którzy żyli w pierwszych wiekach chrześcijaństwa i swoją wiedzą i pismami przyczynili się do wyjaśnienia wiary i jej obrony przeciwko błędom. Data graniczną dla Ojców Kościoła na Zachodzie to 636, czyli śmierć sw. Izydora z Sewilli, a na Wschodzie rok ok. 749, czyli śmierć Jana damasceńskiego. Jako ostatni, tytuł taki otrzymał św. Alfons Maria Luguori (+n1787). Sw. Polikarp, był uczniem Jana Apostoła, który to ustanowił go biskupem w Smyrnie, w małej Azji. Około roku 107. Przybył do Rzymu, aby przedyskutować z papieżem Anicetem daty obchodzenia Wielkanocy. Kiedy wracał do Smyrny, oskarżono go o lekceważenie pogańskiej religii i jej obrzędów, jak też zwyczajów, został zaprowadzony do cyrku, aby w obecności namiestnika Stacjusza Kodratosa dokonać odstępstwa od wiary, Polikarp odmówił i został spalony na stosie, gdy płonienie nie chciały się imać męczennika. Zginał od pchnięcia puginału. Święty zostawił nam cenny list. Ważnym również pomnikiem literatury starochrześcijańskiej jest opis męki świętego biskupa. (martyrologium Policarpi). Kiedy nakazano Polikarpowi wyrzec się wiary , zawołał: „Cóż złego wyrządził mi Chrystus, abym miał swojemu królowi i Zbawcy złorzeczyć”. gdy oddał życie, miał 86 lat, był to rok 155.imię pochodzi z greckiego, oznacza „tego, który przynosi liczne owoce’.