22 stycznia Święty Wincenty z Saragossy , diakon i męczennik 
Wincenty znaczy tyle co zwycięzca. (zwany najczęściej Wincentym z Saragossy, z Aragonii, z Huesca, Tourante) urodził się
w III w. w znakomitej rzymskiej rodzinie, w hiszpańskim mieście Huesca. Był archidiakonem w Saragossie. Opiekował się ubogimi. Zarządzał dobrami diecezji. W czasie prześladowań chrześcijan za cesarza Dioklecjana aresztowano go i wtrącono do więzienia. Torturowany, nie wyrzekł się wiary i nie wydał dóbr kościelnych. Wbrew jego woli zagarnięto je. Św. Wincenty przecierpiał wszystkie męki. W opisach czytamy, że przywiązano go do szafotu i naciągano tak mocno, że kości wyrwano ze stawów. Żelaznymi grzebieniami rozrywano mu ciało, pieczono na wolnym ogniu i przypalano żelazem. Tak poraniony, miał być wrzucony do pomieszczenia wypełnionego pokruszonymi skorupami, w którym męczennik całą noc śpiewał hymny na cześć Stwórcy. Zobaczywszy to, strażnik więzienny nawrócił się. Wincentego skazano ostatecznie na śmierć przez ukrzyżowanie. Miało to miejsce w Walencji 22 stycznia 304 roku. Ciało diakona Wincentego, umęczone w Walencji, przeniesiono do Saragossy. Z Saragossy przeniesiono relikwie do Castres w Langwedocji w obawie przed Maurami w roku 864. Niestety w XVI w. zostały one spalone przez kalwinów. Otoczono go czcią nie tylko w Hiszpanii (Saragossa i Walencja), ale w całej Europie. Od wieku V budowano kościoły pod jego wezwaniem. Najsłynniejsza świątynia jest największy kościół
w Szwajcarii – katedra w Bernie (Berner Münster). Jego imieniem nazwano również przylądek w Portugalii, w prowincji Algarve – najbardziej na południowy zachód wysuniętą część Europy (Cabo de São Vicente). W połowie XV wieku jego imieniem nazwano jedną z Wysp Zielonego Przylądka na Atlantyku. Święty Wincenty jest patronem Portugalii i Lizbony oraz wielu hiszpańskich miast, a także leśników, drwali i rolników oraz wytwórców
i sprzedawców wina. W ikonografii Wincenty przedstawiany jest jako młody mężczyzna bez zarostu, ubrany w diakońskie szaty z dominującym kolorem czerwonym. W prawej dłoni trzyma kadzidło, w lewej naczynie na ładan (kadzidło). Są też obrazy przedstawiające św. Wincentego
w momencie rozdzierania przez haki, trzymającego młyńskie koło oraz jako zmarłego pilnowanego przez kruki. Jego atrybutami są: palma, dzbanek, księga, kruk.
22 stycznia Święty Wincenty Pallotti, prezbiter
Wincentyn Pallotti urodzony 21 kwietnia 1795 r. z bardzo pobożnych rodziców. Matka Magdalena de Rossi, była pobożną tercjarką franciszkańską, a ojciec, Piotr Pallotti – zamożnym kupcem, posiadał sklepy spożywcze i filie. Był żarliwym miłośnikiem różańca; po latach Wincenty dziękował Bogu za „świętych rodziców”. Został ochrzczony następnego dnia po narodzeniu. Otrzymał wówczas imiona: Wincenty, Alojzy, Franciszek. Był trzecim
z dziesięciorga dzieci. Studia filozoficzne i teologiczne odbył na papieskim uniwersytecie „Sapienza” uwieńczył je podwójnym doktoratem. Duży wpływ wywarł na niego św. Kaspran del Bufalo (+ 1837). Święcenia kapłańskie otrzymał w Rzymie 16 maja 1818 roku. Wykładał filozofię i teologię, a także grekę. Posługiwał jako ojciec duchowny w wyższym seminarium rzymskim 1827-1840, pełnił funkcję duszpasterza wojskowego w państwie kościelnym (1842). Jako dobry organizator, zakładał szkoły wieczorowe, stowarzyszenia cechowe dla robotników, sierocińce i ochronki dla dziewcząt Działalność tą uwieńczył 4 kwietnia 1835 roku założeniem Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, o nowatorskim programie duszpasterskim, opartym na współpracy świeckich i duchownych. Do tego celu założył nową rodzinę zakonną, związał Ją jedynie przyrzeczeniem i profesją. Do dziś centralną część tego dzieła stanowią księża i bracia Pallotyni oraz siostry Pallotynki. Pallotyni zatwierdzeni przez Stolicę Apostolską w roku 1904.W Polsce pallotyni pojawili się w 1907 roku, już trzy lata po zatwierdzeniu Stowarzyszenia. Jeszcze za swojego życia Wincenty Pallotti otrzymał zaszczytny tytuł „apostoła Rzymu” i „drugiego św. Filipa Nereusza”. Nazywa się go również prekursorem Akcji Katolickiej, która swoje apogeum osiągnęła za rządów papieża Piusa XI (1922-1939). Święty może być uważany także za ojca współczesnego ruchu ekumenicznego – zapoczątkował Oktawę Modlitw o jedność po uroczystości Objawienia Pańskiego (obecnie jest ona obchodzona w dniach 18-25 stycznia). Pozostawił po sobie wiele pism. Zmarł 22 stycznia 1850 r. z powodu choroby, której nabawił się spowiadając w zimnym kościele, oddawszy swój płaszcz żebrakowi. Chociaż jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się bardzo wcześnie, bo
w dwa lata po jego śmierci, trwał długo właśnie z powodu rozległej działalności, jaką sługa Boży prowadził. Błogosławionym ogłosił Wincentego papież Pius XII 22 stycznia 1950 r. (dokładnie w setną rocznicę śmierci Wincentego), a do chwały świętych wyniósł go 20 stycznia 1963 r. Jan XXIII. Jest patronem hodowców i winorośli.
