21. II. św. Piotr Damiani, biskup, doktor Kościoła 110-1072 Rawenna to miasteczko, położone na południe od Wenecji w kierunku Rimini 
i Ankory. Cesarz rzymski Honoriusz przeniósł tu stolicę państwa w (402) z tego okresu pochodzą cudem zachowane kościoły, a w nich najpiękniejsze i najlepiej zachowane mozaiki z wieku V i VI. Do Rawenny schronił się największy poeta średniowiecza, Dante Algierii, przed swoimi prześladowcami (1317) i tu znajduje się jego grób. Rawenna chlubi się wielu świętymi. Stąd pochodzili m.in. Piotr Chryzolog, św. Romuald, założyciel najsurowszego zakonu, i jego uczeń św. Piotr Damiani. Nasz święty urodził się w Rawennie w 1007 roku. Matka zniechęcona licznym potomstwem, porzuciła niemowlę. Ledwie żywe odnalazł je ktoś z sąsiadów i oddał matce. Po zbyt wczesnej śmierci rodziców Piotr odnalazł drugą, lepszą matkę, w ukochanej siostrze Rozalinie, oraz w starszym bracie, Damianie., od którego też przejął imię. Początkowo brat obchodził się z Piotrem surowo. Święty musiał paść za niego świnie. Kiedy jednak rozpoznał w bratu niezwykłe zdolności, za poradą siostry, oddał go na studia do Rawenny, potem do Taenzy i Parmy. Po święceniach kapłańskich został wykładowcą
w jednej ze szkół parafialnych. Po jakimś czasie udał się na pustkowie, a potem do klasztoru benedyktynów-eremitów. Wyróżniał się tak wielką cnotą i roztropnością, że niebawem mnisi obrali go swoim przełożonym (1043). Został też doradcą wielu klasztorów i wielu uczniów, którzy garnęli się do niego. Okazało się, ze opactwo nie było w stanie ich wszystkich pomieścić, założył dwa inne i ułożył dla nich osobną regułę. W miarę lat powstawały następne: w Marchii, Umbrii, Romanii i w Abruzzach. Piotr Damiani szeregiem pism zwalczał nadużycia – chorobę symonii i inwestytury, i mieszanie się ludzi nieznających się w spawy kościoła i klasztorów. Święty, był osobistym przyjacielem Ottona III i Henryka IV; był doradcą papieży: Klemensa II, Damazego II, Leona IX, Wiktora II i Stefana IX. Także późniejsi papieże często korzystali z usług Świętego: Mikołaj II wysłał go do Mediolanu
w charakterze swojego legata, by w diecezji zaprowadzić konieczne reformy. Papież Aleksander II trzymał św. Piotra przy sobie jako doradcę. W roku 1062 zlecił mu misję we Francji, by załagodzić spór.
