XI. Święty Fredian z Lukki, biskup. Fredian był Irlandczykiem i pochodził z królewskiej rodziny. Około 560 roku został obwołany przez duchowieństwo i lud biskupem Lukki.
W swojej diecezji angażował się w działalność duszpasterską, a jako specjalista od hydrauliki przystąpił do prac mających powstrzymać trapiące mieszkańców sezonowe wylewanie rzeki Serchio. Legenda głosi, ze Fredian grabiami wskazał rzece, gdzie ma skierować swój bieg i tak się stało. Głos ludu zmienia mądre posunięcie w cud: głosi, że biskup grabiami wyznaczył nowy bieg Serchio
i rzeka uschła. Zdeterminowany Fredian pracuje dalej nad uporządkowaniem diecezji, zajmuje się budową kościołów, angażuje się w ewangelizację, ponieważ jego celem jest przyciągnięcie do Kościoła Longobardów, ówczesnych najeźdźców. To on jest pomysłodawcą zgromadzenia zakonnego, które przetrwa kilka wieków, „od niego pochodzić będą „kanonicy św. Frediana”, których Anzelm z Baggio, gdy stanie się papieżem Aleksandrem II, wezwie do prowadzenia kanoników św. Jana na Lateranie w Rzymie. Zmarł prawdopodobnie w 588 roku. Jest przedstawiany w szatach biskupich, czasem
z grabiami, przyzywany przeciw powodziom. Imię: pochodzi z niemieckiego, znaczy „niosący pokój” .
560 roku został obwołany przez duchowieństwo i lud biskupem Lukki.
