18.II. Św. Flawian, patriarcha Konstantynopola,  zm. ok 449 Bizancjum piękne miasto cieszyło okiem pielgrzymów od ponad 6 wieków przed Chrystusem. W 324 roku cesarz Konstantyn I Wielki przeniósł do tego malowniczego miasta stolicę, dając nazwę od swojego imienia Konstantynopol. Konstantynopol jako stolica cesarstwa wschodnio-rzymskiego przetrwał do roku 1453, do czasu gdy zdobyli go Turcy, dali mu nazwę Istambuł, Stambuł. W roku 1923 prezydent Turcji przeniósł stolicę do Ankary. Nasz święty posiada skąpe wiadomości, wiemy że oddał się na służbę Panu Bogu. Teodor Lektor (wiek VI), pisze, że Flawian był kustoszem, czyli proboszczem kościoła katedralnego Hagia Sofia w Konstantynopolu. W 446 r. został wybrany na patriarchę Konstantynopola po św. Proklusie, rządy miał trudne, wszedł w konflikt z Chryzofem, wysokim urzędnikiem cesarza Teodozjusza II, który spodziewał się, że za udzielone biskupowi poparcie otrzyma od niego jakieś dobra materialne. Również naraził się, gdy na synodzie
w Konstantynopolu potępił  naukę Eutychasa, który głosił że Chrystus Pan miał tylko jedną naturę Boską, podobnie jak jedną osobę. którego popierał dwór cesarski- zwołali nawet pseudo-synod do Efezu utwierdzając Eutychasa, a św. Flawiusza nazwano heretykiem i wyłączono go samowolnie z Kościoła i skazano na wygnanie. Synod ten nazwano synodem „zbójeckim”, gdyż pobito na nim biskupów, św. Flawiana skopano i potraktowano pięściami (449). W drodze na wygnanie, źle traktowany, zmarł nie dotarłszy do miejsca wygnania (449) w niecały rok umiera cesarz Teodozjusz II, co wszyscy odczytali jako karę Bożą. Następca Teodozjusza II, cesarz Marcjan i jego małżonka św. Pulcheria, sprowadzili bardzo uroczyście relikwie św. Flawiana do Konstantynopola i złożyli je
w kościele świętych Apostołów. Sobór Chalcedoński w roku (451) potępił naukę Antychiasa Eutychesa), a depozycję św. Flawiana
i kary na niego rzucone uznał za nieważne. Sprawiedliwości stało się zadość.