Św. Małgorzata Węgierska, królewna, 1242-1270 Pochodziła z królewskiej rodziny węgierskiej Arpadów, z której wywodzi się wielu świętych i błogosławionych: św. Stefan (1030), jego syn św. Emeryk (1031) i św. Władysław (1095). Jej rodzonymi siostrami były; bł. Kinga (1292) i bł. Jolenta (1298), a ciotka,- Sw. Elżbieta z Turyngii (1231) i bł. Salomea (1268).
Święta Małgorzata była córką króla węgierskiego Beli IV, i Mari Laskaris, która z kolei była córką cesarza bizantyjskiego. Małgorzata żyła w klimacie czystej wiary, oddano ją na wychowanie do klasztoru dominikanek w Veszprem, ofiarowana jako wotum dziękczynne za ocalenie kraju od najazdu Tatarów. Mając 10 lat przeszła do innego klasztoru dominikanek, na wyspie Lepri na Dunaju jako internistka, a po niedługim czasie jako siostra zakonna. Jej wysokie pochodzenie nie powstrzymywało jej od wykonywania fizycznych prac służebnych. Dawała przykład umiłowania ubóstwa
z miłości dla Chrystusa. Lata modlitwy i umiłowanie Boga sprawiły, że kontemplacja, wizje, charyzmat prorocki, stał się jej udziałem. Żyła tylko 28 lat, ale stała się cennym klejnotem dla Węgrów, tłumie śpieszących do jej grobu. Umarła w 1270. Papież Pius VI zaliczył ją do grona błogosławionych, a w poczet świętych, Pius XII w 1943 roku. Skutecznie pokrzyżowała plany rodzicom. Jako córka królewska miała być wydana za księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego, lub za Ottokara II, króla czeskiego, wreszcie za króla Neapolu, Karola Andegaweńskiego. „Perła” Chrystusa wszystkie kandydatury w obecności prymasa Węgier odrzuciła i pozostała w klasztorze.