14. III. Święty Łazarz z Betanii, w. I należał do zamożnych obywateli żydowskich, miał swoją posesję w Betanii na stoku Góry Oliwnej 
w odległości kilku kilometrów od Jerozolimy. Miał dwie siostry Marię i Martę. Nie znamy czasu kiedy zetknął się z Panem Jezusem i kiedy nawiązała się przyjaźń z ich domem. Pan Jezus zawsze mógł schronić się u Łazarza i sióstr, a szczególnie wtedy, gdy Żydzi nastawali na Jego życie. Pan Jezus dwa razy okazał Łazarzowi szczególna wdzięczność i pamięć: wygłaszając przypowieść o „Bogaczu i łazarzu” i konkretny czyn wskrzeszenia Łazarza(Łk 16,20-31). Jakie były dzieje Łazarza, nie wiemy. W średniowieczu powstały dwie legendy o losach Łazarza. Jedna na wschodzie z Zachodzie. Według legendy Łazarz na Wschodzie Łazarz miał być biskupem na Cyprze i tam tez pokazują jego grób. W drugiej legendzie podają, że Żydzi mieli wywieść Łazarza razem z siostrami na drewnianym dziurawym statku na Morze Śródziemne, by zatonął. Cudem jednak ocalał i wylądował u wybrzeży Francji, w pobliżu Marsylii. Miał być pierwszym biskupem tegoż miasta. Nadto miasto Autun
i Avalon twierdziło, że mają relikwie świętego. w Betanii wystawiono dwa sanktuaria, ku jego czci, w miejscu gdzie stał jego dom i grób. Ku jego czci wygłaszali mowy: Sw. Jan Chryzostom (Złotousty) św. Amfiloch z Ikonium, Św. Bazyli Wielki, św Ezychiusz z Jerozolimy św. Andrzej z Krety, Sw. Teodor Studyta, św. Józef z Salonik i inni.
