13. I.: Św.  biskup doktor Kościoła, ok 310-367 Jeden człowiek może porwać tłumy, gdy żyje dobrze.

Św. Hilary obdarzony roztropnością, miłością, jednał sobie otoczenie tak dalece, że chociaż był żonaty, miał własną rodzinę, ludzie z Poitiers  około 350 roku chcieli aby to on był ich opiekunem; wybrali go na  swojego biskupa. Trzeba pamiętać, że celibat nie był jeszcze wprowadzony w Kościele. W owym czasie Kościół borykał się z powracającym arianizmem – odmawiającym Bóstwa Jezusowi Chrystusowi. Herezja została potępiona na soborze w Nicei w 325 r. ale  cesarz Konstancjusz – syn Konstantego Wielkiego stanął po stronie heretyków. Herezja odżyłai rozpoczęło się prześladowanie, tak dalece, że zsyłano prawowitych wyznawców na wygnanie.  Konstancjusz nakazał zwołać synod, przeciągnął ludzi kapłanów i nakazał uznawać herezję za prawidło. Rozpoczęło się wielkie prześladowanie. Kościół miał jednak wielkich obrońców. Na Wschodzie czystości wiary bronili zwolennicy ze św. Atanazym
z Aleksandrii na czele. Na Zachodzie zaś obrońcą był św.  Hilary z Poitiers. Został za to prześladowany, pozbawiono go biskupstwa i skazano na banicję do Małej Azji.(356) Nieugięty Hilary pisał z wygnania listy i rozprawy do swoich wiernych, utwierdzając ich w wierze.  Otrzymał za to piękny przydomek „obrońcy wiary”. Jego nieustanny kontakt, uchronił Galię, Francję od herezji. Po powrocie pracował niewzruszenie, aby zabliźnić rany: zwołał synod w (360) roku do Paryża, na którym biskupi Galii, przyjęli wyznanie wiary, ułożone na soborze w Nicei, powracając do czystości wiary. Hilary żył w przyjaźni z biskupem z Tur, św. Marcinem. Zmarł pod koniec lat 367/8 szczątki złożono w bazylice cmentarnej, nosi nazwę św. Hilarego Wielkiego. Kalwini część cmentarza zdewastowali.

Bł. Weronika z Binasco, z odwagą i miłością upomniała głowę Kościoła.

Weronika, dziewica, 1445-1497, Włoszka, urodzona w 1445 r.  w Lombardii, w diecezji Pawii. Pochodziła
z bardzo bogobojnej i szanującej się rodziny.  W 22 roku obrała życie zakonne u ss. Augustianek św. Marty. Klasztor nauczył ją wszystkiego co daje reguła: modlitwy, pracy, miłości Boga i ludzi. Zjednoczona z Bogiem, otrzymywała Jego dary: daru łez i ekstazy. Duch Święty  wyposażył ją Mądrością Bożą. Udzielała porad
w bardzo trudnych problemach. Otrzymała dar czytania w sercach ludzkich. Udała się do  Rzymu do papieża Aleksandra VI, błagając go o zmianę postępowania. Upominała go za złe prywatne życie, przez które wiele zła wyrządził Kościołowi. Żyła 52 lata. Pochowano ją w kościele zakonnym, kiedy zakon zlikwidowano, relikwie przeniesiono do rodzinnej wioski Binasco. Papież Leon X zezwolił na jej kult (1518), a papież Aleksander VIII w 1690 roku potwierdził ten kult powagą swojej władzy.